Ontdek de schatten van het nationale reservaat Orlu in Ariège

In de weelderige landschappen van de Ariège Pyreneeën verbergen onschatbare schatten. Ze reageren op grappige namen die me intrigeren: gems, desman, tetra lier of lammergier. Deze begeerde en bedreigde dieren moeten worden beschermd. Er zijn heiligdommen om hen te laten bloeien en hun bevolking te laten groeien. In de buurt van Ax les therms, aan het einde van de Orlu-vallei, is er een, het nationale reservaat van Orlu, midden in de ♥️ van de Pyreneeën.

Het is bij het bergobservatorium, een plaats van bewustzijn en informatie over het nationale reservaat van Orlu, dat mijn zoektocht begint: observeer de izard, het symbolische dier van dit gebied. Hiervoor word ik vergezeld door Jérôme die in het reservaat werkt en de ecosystemen en fauna van deze natuurlijke ruimte goed kent. Goed uitgerust, sneeuwschoenen aan onze voeten en voortgestuwd door ons ongeduld, bereiken we snel het pad dat het reservaat doorkruist.

Een magische sfeer van kreupelhout pikt ons vanaf het begin op. Tussen de kale takken dringen de eerste zonnestralen door. Gestript door de winter, onthullen de bomen hun architectuur.

Het pad is bedekt met een prachtige laag sneeuw en volgt de rivier de Oriège. We huldigen deze smetteloze dekking in met onze stappen. Dat denken we in eerste instantie toch. In werkelijkheid, we zijn niet lang in het spotten van vele voetafdrukken die ons voorgaan. Onzichtbaar voor onze ogen zijn de bewoners van het bos toch aanwezig.

Hun voetafdrukken zijn zoveel aanwijzingen die hun passages en hun gewoonten reconstrueren. Het is aan ons om te weten hoe we ze kunnen herkennen en lezen. De meest talrijke behoren tot vossen. En als ze zich meestal op het pad bevinden dat gereserveerd is voor wandelaars, is dat niet zomaar een gelukkig toeval. Als ze ervoor kiezen om het te gebruiken, is het vooral om hun energie te besparen, wat zo kostbaar is in dit seizoen.

In de buurt van de kust intrigeert een andere voetafdruk ons ​​in het bijzonder. Delicaat en nauwelijks waarneembaar, het is complex om het te identificeren. Jérôme, een fijn kenner, legt snel verbanden. Zijn antwoord verbaast me. Dit is een otter. Hoewel zeldzaam, keren ze geleidelijk terug naar het Orlu-reservaat. We begrijpen dan waarom de passage abrupt stopt bij de rivier. Ze dook gewoon het water in om haar weg te vervolgen of om aan de andere kant terug te komen.

voordat je lid wordt het hart van het natuurreservaatnationaal van Orlu, zullen andere dieren enkele aanwijzingen op hun pad achterlaten zodat we ze kunnen eten. Haas- en eekhoornafdrukken hier en een boomstam afgesleten door de opeenvolgende passages van wilde zwijnen daar.

's Middags bereiken we de jasse d'en gaudu, een weide genesteld in de holte van de prachtige bergen van de Ariège.. Een prachtige plek om de isard te observeren ?

Terwijl we onze picknick tevoorschijn halen, kunnen we niet anders dan de zijkanten van deze bergen afspeuren om hem te vinden. Het is een heel ander dier dat ingebed raakt in onze aandachtige contemplatie: een majestueus hert waarvan de bruine vacht perfect afsteekt tegen de besneeuwde vacht. De broodjes laten nog even op zich wachten. We worden nog maar eens beloond voor ons enthousiasme want binnenkort maken een tweede hert en een paar izards dit winterse plaatje compleet?

Het slanke silhouet van de gems doordringt ons netvlies en wekt onze nieuwsgierigheid een beetje meer. Dus gingen we weer op pad, of liever op sneeuwschoenen, om de jasse d'en gaudu te verkennen. De besneeuwde korst, soms schaars, van deze weide is een uitkomst voor de gemzen. Daar is de kruidlaag beter toegankelijk.

Een paar bruine stippen bewegen aan de horizon. Het lijdt geen twijfel dat dit een kudde gemzen is. De kleine gebogen hoorns die lijken op die van zijn alpiene neef, de gems, maken het gemakkelijk om ze te herkennen.

We detailleren met verwondering de beige, zwarte en bruine vormen van hun jurken die ze al hun elegantie geven. Terwijl we goed op het toegestane pad blijven, gaan we voorzichtig verder. Zo kunnen we het gedrag van deze emblematische dieren van de Pyreneeën nauwkeurig observeren zonder ze te storen.

De manier waarop ze de sneeuw schrapen om de scheuten of wortels te bereiken, deze manier om rustig van gras naar gras te gaan of zelfs het trillen dat door hun lichaam gaat als ze een verdacht geluid horen. Elk van hun acties roept bij ons een sterke emotie op. We voelen ons echt gelukkig om getuige te zijn van dit moment van genade.

Verder, zonder het te weten, zijn wij het die worden geobserveerd! Door drie hinden! Ze bevriezen op het moment dat onze blik de hunne ontmoet. Nieuwsgierig behouden ze toch hun wilde instinct. Op dit moment weten we dat we maar één paal hebben, geen centimeter te verschuiven. Het risico zou zijn om dit kostbare moment te laten ontglippen, maar vooral om ze onnodig energie te laten verspillen door ze aan te moedigen om op volle snelheid weg te rennen.

Dus door zo discreet mogelijk te blijven, kunnen we onze observaties van herten aan de ene kant en gemzen aan de andere kant voortzetten. Geleidelijk verzadigd en het licht afneemt, trekken ze zich terug naar de hoogten of in het struikgewas om daar de nacht door te brengen.

Nog steeds verbijsterd besluiten we naar de refuge te gaan voor de nacht. Het was zonder te rekenen op de extreme vrijgevigheid van de natuur die ons een ultieme schat aanbood: het luchtballet van twee steenarenden en een lammergier bij zonsondergang.

Bij het vallen van de avond, gewikkeld in mijn dekbed, droom ik maar van één ding: in de zomer terugkomen voor andere dierenobservaties in een getransformeerde setting. Wie kent de schattige marmotten die het hier zo naar hun zin hebben, mij zullen eren met hun aanwezigheid?